Śnieżka jest niezwykłą górą, wznoszącą się dumnie nad pasmem Karkonoszy i stanowiącą najwyższy szczyt w okolicy oraz w całych Sudetach. Jest to, pomimo mało sprzyjających warunków atmosferycznych, bardzo popularny cel pieszych wycieczek. Tradycja wypraw na Śnieżkę ma długą historię – pierwsze odnotowane wejście na górę miało miejsce już w 1465 roku, choć jest wielce prawdopodobne, że szczyt zdobywano już znacznie wcześniej, jednak nie pozostały po tych wyprawach żadne zapiski ani ślady. Sławnego wejścia w 1465 roku dokonał anonimowy czeski mieszczanin, pochodzący z Benatek nad Jizerou. Inna wersja głosi, że wejście miało miejsce 7 sierpnia 1577 oraz że dokonało tego czynu dwunastu mieszkańców Trutnowa pod przewodnictwem niejakiego Mistrza Szymona. Jakakolwiek jest prawda, faktem pozostaje, że w dawnych czasach taka wyprawa była o wiele bardziej męcząca oraz niebezpieczna niż dzisiaj, choćby ze względu na nieprzebraną puszczą, porastającą zbocza Śnieżki, a także na nieprzebrany ciąg splątanej kosodrzewiny, nie wspominając już o prymitywnym sprzęcie.
Zimowego wejścia na górę dokonano znacznie później – pierwsze wzmianki o takim wyczynie pochodzą z ksiąg pamiątkowych w Hampelbaude (obecna Strzecha Akademicka) i dotyczą daty 17 stycznia 1806 roku. Pamiętnego wejścia dokonał ponoć książę Ferdynand von Ruppersberg z Marburgu w Hesji.
W latach 1564-69 rozpoczęto pierwsze badania naukowe, których celem było dokonanie pomiarów i określenie wysokości Śnieżki. Pomiary były niezbyt dokładne, albo też erozja znacznie przyspieszyła, bowiem ówczesne pomiary określiły wysokość Śnieżki na 5500 stóp, co podpowiada wysokości ponad 2000m n. p. m. (w rzeczywistości góra ma wysokość 1602 m n. p. m.). W tych samych latach rozpoczęto także eksplorację górniczą na zboczach Śnieżki, prowadzoną w Obřím důle. Eksploatacji zaprzestano dopiero w 1959 roku, co świadczy o tym, że były to dość bogate rudy. Opuszczone wyrobiska ciągną się na wielu poziomach i mają wiele kilometrów długości. Na dzień dzisiejszy, w lipcu i sierpniu, istnieje możliwość zwiedzania niewielkiej części kopalni z przewodnikiem, po wcześniejszym uzgodnieniu.
Rozwój turystyki, a także wielu sąsiadujących ze Śnieżką uzdrowisk spowodował, że góra stała się popularnym celem wędrówek. W XVIII wieku jej szczyt był uznawany za jeden z najliczniej odwiedzanych w całej Europie. Rozwój turystyki pieszej został jeszcze spotęgowany wybudowaniem Kaplicy św. Wawrzyńca, przyciągającej wielu pątników na regularnie odbywające się nabożeństwa.
W 1850 roku na Śnieżce powstało pierwsze prawdziwe schronisko, wybudowane przez Friedricha Sommera. Niestety, siedem lat później budynek doszczętnie spłonął, wkrótce jednak został zastąpiony kolejnym, w którym od 1872 roku mieściła się agencja pocztowa, stanowiąca najwyżej położona placówkę tego typu w całych Prusach. W roku 1868 po stronie czeskiej powstało kolejne schronisko,które funkcjonowało aż do lat osiemdziesiątych XX wieku, zaś w 2004 roku zostało rozebrane.
Istotną częścią historii Śnieżki są tragarze, którzy, ze względu na brak dróg, pojawili się na górze wraz z budową kapliczki św. Wawrzyńca. Poza dostarczaniem materiałów do budowy, tragarze zajmowali się również noszeniem turystów w niewielkich lektykach. Ponadto, wraz z rozwojem ruchu turystycznego zwiększyły się potrzeby aprowizacyjne położonych na Śnieżce schronisk, na które odpowiadali właśnie tragarze, dostarczając niezbędny prowiant na górę.
Śnieżka to także miejsce, gdzie nieprzerwanie od 1880 roku prowadzone są obserwacje meteorologiczne. Początkowo były one prowadzone przez pracującego tam telegrafistę, a następnie, począwszy od 1900 roku, przez pracowników wybudowanego tam Obserwatorium. Obecny budynek Obserwatorium powstał w 1976 roku.
