Śnieżka jest niezwykłą górą, wznoszącą się dumnie nad pasmem Karkonoszy i stanowiącą najwyższy szczyt w okolicy oraz w całych Sudetach. Jest to, pomimo mało sprzyjających warunków atmosferycznych, bardzo popularny cel pieszych wycieczek. Tradycja wypraw na Śnieżkę ma długą historię – pierwsze odnotowane wejście na górę miało miejsce już w 1465 roku, choć jest wielce prawdopodobne, że szczyt zdobywano już znacznie wcześniej, jednak nie pozostały po tych wyprawach żadne zapiski ani ślady. Sławnego wejścia w 1465 roku dokonał anonimowy czeski mieszczanin, pochodzący z Benatek nad Jizerou. Inna wersja głosi, że wejście miało miejsce 7 sierpnia 1577 oraz że dokonało tego czynu dwunastu mieszkańców Trutnowa pod przewodnictwem niejakiego Mistrza Szymona. Jakakolwiek jest prawda, faktem pozostaje, że w dawnych czasach taka wyprawa była o wiele bardziej męcząca oraz niebezpieczna niż dzisiaj, choćby ze względu na nieprzebraną puszczą, porastającą zbocza Śnieżki, a także na nieprzebrany ciąg splątanej kosodrzewiny, nie wspominając już o prymitywnym sprzęcie.

Zimowego wejścia na górę dokonano znacznie później – pierwsze wzmianki o takim wyczynie pochodzą z ksiąg pamiątkowych w Hampelbaude (obecna Strzecha Akademicka) i dotyczą daty 17 stycznia 1806 roku. Pamiętnego wejścia dokonał ponoć książę Ferdynand von Ruppersberg z Marburgu w Hesji.

W latach 1564-69 rozpoczęto pierwsze badania naukowe, których celem było dokonanie pomiarów i określenie wysokości Śnieżki. Pomiary były niezbyt dokładne, albo też erozja znacznie przyspieszyła, bowiem ówczesne pomiary określiły wysokość Śnieżki na 5500 stóp, co podpowiada wysokości ponad 2000m n. p. m. (w rzeczywistości góra ma wysokość 1602 m n. p. m.). W tych samych latach rozpoczęto także eksplorację górniczą na zboczach Śnieżki, prowadzoną w Obřím důle. Eksploatacji zaprzestano dopiero w 1959 roku, co świadczy o tym, że były to dość bogate rudy. Opuszczone wyrobiska ciągną się na wielu poziomach i mają wiele kilometrów długości. Na dzień dzisiejszy, w lipcu i sierpniu, istnieje możliwość zwiedzania niewielkiej części kopalni z przewodnikiem, po wcześniejszym uzgodnieniu.

Rozwój turystyki, a także wielu sąsiadujących ze Śnieżką uzdrowisk spowodował, że góra stała się popularnym celem wędrówek. W XVIII wieku jej szczyt był uznawany za jeden z najliczniej odwiedzanych w całej Europie. Rozwój turystyki pieszej został jeszcze spotęgowany wybudowaniem Kaplicy św. Wawrzyńca, przyciągającej wielu pątników na regularnie odbywające się nabożeństwa.

W 1850 roku na Śnieżce powstało pierwsze prawdziwe schronisko, wybudowane przez Friedricha Sommera. Niestety, siedem lat później budynek doszczętnie spłonął, wkrótce jednak został zastąpiony kolejnym, w którym od 1872 roku mieściła się agencja pocztowa, stanowiąca najwyżej położona placówkę tego typu w całych Prusach. W roku 1868 po stronie czeskiej powstało kolejne schronisko,które funkcjonowało aż do lat osiemdziesiątych XX wieku, zaś w 2004 roku zostało rozebrane.

Istotną częścią historii Śnieżki są tragarze, którzy, ze względu na brak dróg, pojawili się na górze wraz z budową kapliczki św. Wawrzyńca. Poza dostarczaniem materiałów do budowy, tragarze zajmowali się również noszeniem turystów w niewielkich lektykach. Ponadto, wraz z rozwojem ruchu turystycznego zwiększyły się potrzeby aprowizacyjne położonych na Śnieżce schronisk, na które odpowiadali właśnie tragarze, dostarczając niezbędny prowiant na górę.

Śnieżka to także miejsce, gdzie nieprzerwanie od 1880 roku prowadzone są obserwacje meteorologiczne. Początkowo były one prowadzone przez pracującego tam telegrafistę, a następnie, począwszy od 1900 roku, przez pracowników wybudowanego tam Obserwatorium. Obecny budynek Obserwatorium powstał w 1976 roku.

Artykuł Historia Śnieżki pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.

Majestatyczna Śnieżka, górująca nad Karkonoszami i całą okolicą, nie jest łatwym celem dla turystów. Niedostępna od północy i południa góra umożliwia wejście na szczyt jedynie od wschodu, od Słonecznej Doliny. Co więcej, panujące na Śnieżce warunki atmosferyczne raczej nie zachęcają d pieszych wycieczek: dominuje tam klimat zbliżony do tego, jaki napotkamy za kręgiem polarnym, zaś średnia roczna temperatura wynosi… zero stopni Celsjusza. Dzieła dopełniają wiejące na szczycie, huraganowe wiatry, których prędkość często przekracza 80 m/s, a także wszechobecne mgły, które potrafią skrywać wierzchołek góry nawet przez 300 dni w roku.

Mimo mało zachęcających warunków, każdego roku Śnieżkę odwiedzają zastępy zdeterminowanych turystów, pragnących zdobyć jej szczyt. Na najbardziej wytrwałych czeka nie tylko sięgający aż 200 km w dal widok, ale również inne niezwykłości przyrody, jak np. ognie św. Elma czy Gloria.

A ponieważ dzielnym wspinaczom należy się również chwila relaksu, w działającym na Śnieżce Obserwatorium Meteorologicznym utworzono restaurację, gdzie mogą pokrzepić się, zjeść coś pysznego, a przede wszystkim zagrzać się.

Restauracja czynna jest przez cały rok, w godzinach od 9.00 do 17.00, choć w szczycie sezonu, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom turystów, bywa otwarta nieco dłużej. Co bardzo istotne – restauracja nie oferuje żadnych miejsc noclegowych, należy więc tak rozplanować wycieczkę, aby zdążyć wrócić do domu przez zapadnięciem zmroku.

Jeżeli jednak komuś nie uda się zejść z gór przez zmierzchem, może przenocować w którymś z pobliskich schronisk: po polskiej stronie czeka na turystów Strzecha Akademicka, a także Samotnia i Dom Śląski, natomiast po czeskiej stronie jest możliwość przenocowania w schroniskach Luczni Bouda lub Jelenka.

Warto wspomnieć, że pierwszym obiektem, oferującym wędrowcom posiłki oraz możliwość noclegu była Kapliczka św. Wawrzyńca. Zapiski podają, że w 1824 roku została ona wynajęta przez Karola Siebenhaara, handlarza skór, który w okresie letnim przyjmował turystów, oferując im nocleg i wyżywienie. Pierwsze schronisko z prawdziwego zdarzenia wybudował natomiast Friedrich Sommer w 1850 roku. Niestety, obiekt po niedługim czasie spłonął, ale wkrótce został zastąpiony przez dwa kolejne.

Po zakończeniu II wojny światowej od czeskiej strony wybudowano schronisko oraz wyciąg na Śnieżkę. Z kolei po polskiej stronie, w związku z budową Obserwatorium, schronisko zostało rozebrane. Czeskie schronisko powoli pustoszało i traciło na znaczeniu, aż w 2004 roku zostało rozebrane.

Artykuł Restauracja na Śnieżce pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.

Śnieżka jest najwyższym szczytem Karkonoszy i całych Sudetów, wznoszącym się na wysokość 1602 m n. p. m. Góra, pomimo regularnego kształtu stożka, sugerującego wulkaniczne pochodzenie, nie jest wulkanem – jest natomiast ukształtowana ze skał metamorficznych, zwanych hornfelsami. Powstały one na skutek przeobrażenie łupków łyszczykowych, które wskutek kontaktu z gorącą magmą zostały przekształcone w niesłychanie twardą skałę. Co prawda, otaczające Śnieżkę Karkonosze zbudowane są z granitów, które to skały również wykazują dość duża odporność na działanie czynników atmosferycznych. Należy jednak pamiętać, że Sudety są bardzo starymi górami – jednymi z najstarszych w Europie – zaś całe wieki działania mrozu, śniegu, wiatru i erozji w końcu skruszą nawet granit.

Zbocza Śnieżki od strony południowej pocięte są niedostępnymi żlebami, od północnej zaś pokryte stromo opadającym rumoszem skalnym. Jedyna wygodna droga na szczyt prowadzi od wschodu, gdzie zbocza łagodnie opadają w stronę Słonecznej Doliny. Na Śnieżce panuje klimat zbliżony do tego, który można obserwować za kołem podbiegunowym, zaś średnia roczna temperatura na szczycie wynosi 0 stopni Celsjusza. Co więcej, z reguły wieją tam silne wiatry, o prędkości przekraczającej 980 m/s, zaś szczyt góry przez ponad 300 dni w roku pokrywa gęsta mgła.

Mając to wszystko na uwadze, należy oddać hołd dzielnym budowniczym, którzy, pomimo tak niekorzystnych warunków atmosferycznych, umieścili na szczycie Śnieżki Wysokogórskie Obserwatorium Meteorologiczne, będące istotnym elementem w Światowym Systemie Obserwacji Meteorologicznych. Obserwacje meteorologiczne na Śnieżce prowadzone są nieprzerwanie od 1880 roku, pomimo wszelkich zawirowań polityczno – historycznych, włączając w to dwie wojny światowe. Obecny budynek powstał w 1976 roku. W latach 1880 – 1900 obserwacje były prowadzone przez austriackiego telegrafistę, urzędującego w budynku nieistniejącego dziś schroniska, Z kolei w roku 1900 powstało tak zwane Stare Obserwatorium, zastąpione w 1976 bardzo nowoczesną jak na ówczesne czasy budowlą. Budynek jest własnością Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej – Państwowego Instytutu Badawczego. W jego dolnej części prowadzona jest restauracja dla odwiedzających Śnieżkę turystów, zaś górna część wyłączona jest ze zwiedzania i pełni wyłącznie funkcje naukowo – badawcze.

Obserwatorium jest jednym z dwóch obserwatoriów wysokogórskich w naszym kraju (drugie znajduje się na Kasprowym Wierchu w Tatrach), zas prowadzone tam badania mają ogromną wartość właśnie dlatego,że są praktycznie wolne od oddziaływań człowieka. Duża wysokość oraz niedostępność terenu powodują, że obserwacje i pomiary prowadzone są w warunkach zblizonych do wolnej atmosfery, pozostającej poza wpływem cywilizacji.

Artykuł Obserwatorium meteorologiczne na Śnieżce. pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.

Pierwszy budynek Poczty Czeskiej został wybudowany w 1936 roku przez Wenzela Tippelta i od początku swojego istnienia pełnił funkcję niewielkiego kiosku, w którym sprzedawano pamiątki oraz widokówki.

Niestety, w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych budynek został opuszczony, skutkiem czego stopniowo ulegał postępującej degradacji. Dopiero w 1994 obiekt został wykupiony przez panią Jaroslavę Skrbkovą z Pecu pod Śnieżką, która własnym sumptem wyremontowała budynek i przywróciła mu dawną świetność.

Na dzień dzisiejszy, Česká Poštovna Anežka jest najwyżej położoną placówką Urzędu Pocztowego w Republice Czeskiej. Czesi są dziś dumni z tego niezwykłego obiektu, w związku z czym przyznano mu nawet unikalny kod pocztowy: 542-91. W tym szczególnym Urzędzie, podobnie, jak na każdej czeskiej poczcie, można dziś kupić i wysłać widokówki. Budynek poczty jest czynny codziennie, w godzinach od 10.00 do 16.00. Poza pełnieniem funkcji typowo pocztowych, obiekt oferuje również pamiątki. Co więcej, dziś w specjalnie wydzielonej sali Poczty, turyści mogą pokrzepić nieco siły, pijąc aromatyczną herbatę z rumem.

Szczyt budynku zdobi Taras Widokowy, nad którym góruje automatyczna stacja meteorologiczna należąca do CHMU. Oryginalny, stary budynek został rozebrany w 2008 roku, a Poczta przeniosła się do nowego, zbudowanego ze szkła oraz, jak twierdzi architekt, z 20 000 kawałków drewna.

Miejsce stopniowo zyskuje na popularności, stając się coraz chętniej obleganym celem wycieczek. Co więcej, właściciele Czeskiej Poczty od dwóch lat organizują zawody pod nazwą Sněžka Sherpa Cup. Zawody te mają nawiązywać do historii tragarzy, którzy na przełomie XIX i XX wieku wnosili na własnych plecach towary na szczyt Śnieżki. Dziś w ramach rywalizacji startujący do konkursu, zawodnicy obojga płci mają za zadanie pokonać trasę o długości 6,4 km, o łącznej różnicy wysokości 750 m. W czasie wyścigu mężczyźni niosą plecaki o ciężarze 40 kg, zaś kobiety o wadze 20 kg. Rekordziści są w stanie pomimo obciążenia pokonać tę trasę w czasie godziny i piętnastu minut. Co ciekawe, dla najbardziej wytrwałych oraz najambitniejszych zawodników utworzono ostatnio kolejną kategorię – w jej ramach zawodnicy będą musieli pokonać wyznaczony odcinek, niosąc plecak o ciężarze 60 kg.

Artykuł Budynek Poczty Czeskiej – Česká Poštovna Anežka pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.

Kapliczka św. Wawrzyńca jest najstarszym obiektem, jaki znajduje się na Śnieżce. Kościółek należy do Parafii Nawiedzenia NMP w Karpaczu i jest najstarszym obiektem barokowym w Polsce na takiej wysokości.

Budowę, kapliczki rozpoczęto w 1655 roku, a jej pomysłodawcą praz fundatorem był Hrabia Krzysztof Schoffgotsch. W celu prowadzenia nadzoru nad postępem prac, Hrabia wynajął Bartłomieja Nantwiga z Gryfowa Śląskiego.

Ze względu na trudne warunki atmosferyczne budowa nieco się przeciągnęła, skutkiem czego prace zakończono dopiero w 1861 roku. Uroczyste poświęcenie kapliczki miało miejsce 10 sierpnia 1681 r. W kościółku prowadzono regularne nabożeństwa, aż do 1810 roku, kiedy to nastąpiła kasacja zakonu Cystersów, który sprawował pieczę nad tym miejscem.

Na początku XIX wieku kapliczka została wynajęta przez handlarza skór Karola Siebenhaara, który utworzył tu pierwsze prowizoryczne schronisko dla turystów. Ostatni z najemców kapliczki, Friedrich Sommer, wybudował w 1850 roku wybudował pierwsze prawdziwe schronisko na Śnieżce, a także odnowił kapliczkę. Po przeprowadzeniu remontu, kapliczka została powtórnie poświęcona przez kardynała Henryka Forstera z Wrocławia. Od czasu poświęcenia przywrócono porządek regularnych nabożeństw kościółku.

Na dzień dzisiejszy turyści mogą wejść do przedsionka i podziwiać wnętrze kościółka, łącznie z odnowionymi gruntownie freskami. W przedsionku umieszczone są tablice pamiątkowe, pochodzące z 1828 roku. Są one dedykowane pamięci Jana Pieniążka-Odrowąża, który zginął w torfowiskach na Równi pod Śnieżką.

Kapliczka obchodzi swoje święto 10 sierpnia, w dzień odpustu ku czci św. Wawrzyńca. Każdego roku podczas uroczystej mszy św. w okolicy gromadzą się setki osób z Polski i Czech. Nie brakuje wśród nich również wielkich tego świata – przez kilka ostatnich lat na nabożeństwie pojawiał się m. in. prezydent Republiki Czeskiej Vaclav Klaus. W 2010 roku podczas mszy św. nastąpiło spotkanie Vaclawa Klausa z Bronisławem Komorowskim. Tradycyjne, uroczyste nabożeństwo jest otwarte dla wszystkich chętnych, a rozpoczyna się każdego roku 10 sierpnia o godz. 12:00.

Artykuł Kapliczka Św. Wawrzyńca na Śnieżce pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.

Pierwsze obserwacje meteorologiczne na Śnieżce prowadzone były już w 1824 roku, jednak w tamtym czasie pomiary prowadzono jedynie w okresie letnim. W ramach badań, na Kaplicy św. Wawrzyńca zainstalowano barometr oraz termometry, zaś pierwszym obserwatorem był Karol Siebenhaar. Pomiary, prowadzone w miesiącach letnich, kontynuowane były przez kolejne lata, przy czym stopniowo zwiększano ich zakres – poza ciśnieniem i temperaturą powietrza, mierzono także wysokość opadów, kierunek wiatru, wilgotność powietrza, a także elektryczność atmosfery, która określano za pomocą elektroskopów.

Dnia 5 lipca 1827 roku postanowiono prowadzić obserwacje w sposób ciągły (wciąż jedynie w miesiącach letnich), jednak gwałtowna burza z 16 sierpnia 1834 roku spowodowała zniszczenie przyrządów meteorologicznych.

Systematyczne obserwacje meteorologiczne były prowadzone od 1880 roku. Początkowo dokonywał ich telegrafista austriackiego urzędu telefonicznego, pracujący w istniejącym jeszcze wówczas schronisku. W 1900 roku, z inicjatywy Instytutu Meteorologicznego w Berlinie, zbudowano pierwsze prawdziwe Obserwatorium. Brak dróg dojazdowych na Śnieżkę oraz bardzo trudne warunki meteorologiczne spowodowały, że w ówczesnych czasach było to najdroższe obserwatorium na świecie, a jednocześnie jedna z najdroższych inwestycji w Europie.

Budynek szczęśliwie przetrwał przemiany polityczne, a także zawieruchy dwóch wojen światowych. Nawet przejście przez te tereny frontu II wojny światowej nie spowodowało przerwy w prowadzeniu obserwacji, co jest zasługą obserwatora Kurta Glassa i jego asystenta Pawła Poloczka, którzy nie wysadzili zaminowanego Obserwatorium, sprzeciwiając się tym samym rozkazowi generała lotnictwa Von Vega. 17 maja 1945 roku budynek został przejęty przez czeskich partyzantów, a ponieważ Czesi dysponowali już dwoma podobnymi obserwatoriami, dnia 16 lipca 1945 roku przekazali budynek polskim służbom meteorologicznym.

Ekstremalnie trudne warunki atmosferyczne powodowały, że budynek wymagał regularnych napraw oraz konserwacji. W 1976 roku powstało nowe Obserwatorium, które funkcjonuje do dziś. W marcu 2009 roku nastąpiło osunięcie podłogi pod budynkiem, spowodowane słabą jakością wykonania spawów oraz zmęczeniem materiału. Osunięcie nie spowodowało jednak przerwy w prowadzeniu obserwacji, które trwają nieprzerwanie od 1880 roku.

Artykuł Historia Obserwacji Meteorologicznych pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.

Śnieżka, jak przystało na imienniczkę sławnej królewny, góruje nad okolicą, osiągając wysokość 1602 m n. p. m. i stanowiąc najwyższy szczyt Karkonoszy, a nawet całych Sudetów. Kształt góry, przypominający klasyczny wulkan, jest źródłem częstych błędnych interpretacji jej pochodzenia. Śnieżka, niestety, nie jest wulkanem – jest za to niesłychanie urokliwą, piękną i, jak przystało na królewnę, nieco kapryśną górą.

Mimo, iż Sudety są jednym z najstarszych (a więc najbardziej zniszczonych przez siły natury) pasm górskich w Europie, sama Śnieżka ma solidne podstawy, które pozwalają jej dzielnie opierać się procesom erozji. Pod względem geologicznym ma ona formę skalnego stożka, zbudowanego głównie z twardych skał metamorficznych, zwanych hornfelsami, a jedynie od zachodniej strony – z nieco mniej odpornych granitów. W odróżnieniu od Śnieżki, pozostała część Karkonoszy składa się właśnie z granitu, który, mimo iż jest znacznie twardszą skałą niż np. wapień, przez tysiące lat erozji został jednak znacznie zniszczony i zaoblony. Budujący Śnieżkę hornfels powstał natomiast z łupka łyszczykowego, który, wskutek kontaktu z gorącą magmą, został przeobrażony w niesłychanie twardą skałę, o znacznie lepszych od granitu parametrach.

Południowy stok Śnieżki jest najbardziej niedostępny i pocięty głębokimi żlebami; na północy natomiast występuje strono opadający rumosz skalny. Jedyne łagodne zejście ze szczytu znajduje się od strony wschodniej, gdzie zbocza góry opadają do Słonecznej Doliny.

Klimat, panujący w górnych partiach Śnieżki ma zbliżony charakter do tego, który panuje za kołem podbiegunowym. Skutkiem tego, na zboczach góry wykształciła się typowa roślinność alpejska, występująca tu jednak na niższej niż zwykle wysokości nad poziomem morza. Warunki klimatyczne panujące na Śnieżce również przypominają te ze szczytów znacznie wyższych Alp; średnia roczna temperatura na szczycie wynosi… 0 stopni Celsjusza, zaś w najcieplejszym miejscu jedynie 10.6°C. Natomiast ostatni zanotowany rekord ciepła pochodzi z 28 lipca 2013 roku i wynosi zaledwie 24.6°C. Takie warunki powodują, ze pokrywa śnieżna utrzymuje się to bardzo długo, a śnieg zalega od października aż do maja. Dzieła dopełniają charakterystyczne dla szczytu góry huraganowe wiatry, o prędkości często przekraczającej 80 m/s,którym towarzyszy utrzymujące się przez ponad 300 dni w roku zamglenie. Wszystko to powoduje,że góra, jak przystało na królewnę, jest niezwykle kapryśna i wydaje się niechętna szturmującym ją turystom. Mimo wszystko, wciąż nie brakuje śmiałków pragnących zdobyć jej szczyt. Najwytrwalsi z nich (oraz najwięksi szczęściarze), mogą jednak oglądać niezwykłe zjawiska przyrody, takie, jak ognie św. Elma, Gloria czy widmo Brockenu. Co więcej, jeśli uda nam się trafić na dobra pogodę, ze szczytu Śnieżki możemy podziwiać wspaniałą panoramę okolicy, zaś wskutek ukształtowania terenu widoczność może sięgać nawet 200 km.

Artykuł Śnieżka pochodzi z serwisu Wyprawy w polskie góry.