Historia Karpacza

Historia Karpacza

Karpacz jest miastem o długiej, nieco zawiłej, ale z pewnością fascynującej historii. Jej początki sięgają przynajmniej XII wieku, kiedy to w sąsiedztwie obecnego Górnego Karpacza żyły pogańskie plemiona, budujące swoje siedziby w sąsiedztwie góry Grabowiec. Wypływające z zachodniego zbocza Grabowca źródło uznawane było za święte i stanowiło miejsce licznych pogańskich pielgrzymek. Przełomie XIV i XV wieku okolice zamieszkiwali głównie górnicy oraz poszukiwacze skarbów, a także drwale, trudniący się wyrębem lasu, dostarczającego budulec do pierwszych drewnianych chat. W tamtych czasach w Karkonoszach, niczym w Eldorado, roiło się od poszukiwaczy złota oraz kamieni szlachetnych, którzy szczególnie upodobali sobie Sowią Dolinę. Góry odwiedzali również Walończycy, uważani przez miejscowych za czarowników. Do dziś na Skalnym Stole, wyryte są na kamieniu tajemnicze znaki walońskie, mające prowadzić do bogatych złóż kruszców. Poza Walończykami tereny te odwiedzali również Celtowie, po których pozostałością mają być typowe celtyckie kształty starych szybów górniczych oraz nazwy miejscowości, wywodzące się od staroceltyckiego słowa „Eule”, oznaczającego złoto.

 

Początki prawdziwego miasta (a właściwie – miasteczka) o nazwie Krzywa Góra (Krummhubel) sięgają XVI wieku, kiedy sprowadzili się tu pierwsi smolarze. Ich doskonale zorganizowana osada liczyła początkowo 15 domów. Od początku posiadała karczmę sądową, a także własne tradycje, jak choćby kiermasz, na który składały się 3 dni zabawy, tańców i śpiewu na ulicach. W 1800 roku miasteczko zostało odkryte przez turystów i kuracjuszy, na co lokalne władze błyskawicznie zareagowały, tworząc dwa nowe zawody: tragarza lektyk oraz przewodnika. Skutkiem tego była wciąż rosnąca popularność Krummhubel, które na przełomie XIX i XX wieku posiadało już 14 hoteli i drugie tyle zajazdów.

Sielankę przerwała katastrofa, która miała miejsce w 1897 roku – po długotrwałych opadach deszczu okoliczne potoki wylały, skutkiem czego nastąpiła gigantyczna powódź, która zniszczyła miasto i na prawie dwa tygodnie całkowicie odcięła je od świata. Nauczeni tym doświadczeniem mieszkańcy wybudowali na Łomnicy zaporę przeciwrumoszową, która utworzyła niewielkie sztuczne jeziorko zaporowe. Poza zapewnianiem miastu bezpieczeństwa, jeziorko zostało wykorzystane jako kolejna atrakcja – latem można było pływać tam na kajakach i rowerkach wodnych, zaś zimą ślizgać się na łyżwach. Dzięki zaporze powstał również wodospad, stanowiący dodatkowa atrakcję dla turystów.

W 1935 roku miasto stało się już bardzo popularnym ośrodkiem rozmaitych sportów zimowych, zaś turystyka – najważniejszą gałęzią lokalnej gospodarki i głównym źródłem utrzymania mieszkańców. Powstało wówczas wiele hoteli, pensjonatów oraz schronisk, a także skocznia narciarska, liczne trasy zjazdowe i slalomowe oraz tor bobslejowy i lodowy. Latem, odwiedzający miasto turyści mogli korzystać z basenu kąpielowego oraz kortów i hali sportowej. Karpacz był również uznawany za uzdrowisko, szczególnie zalecane osobom cierpiącym na „bladość, nerwowość oraz złą przemianę materii”.

Sielankę przerwał wybuch II wojny światowej, który zahamował ruch turystyczny i całkowicie zmienił charakter miasta, które miało odtąd stać się miejscem docelowym dla niemieckiej arystokracji, uciekającej przed alianckim bombardowaniem. Ponadto, w Karpaczu utworzono też obozy pracy dla wziętych do niewoli oficerów z Polski.

Po zakończeniu wojny Karpacz zaczął powoli odżywać; przywrócono ruch turystyczny oraz zlikwidowano wszelkie poniemieckie nazwy, skutkiem czego miasto przez pewien czas funkcjonowało jako Sterlingowo, Drogosławice czy Krzywa Góra. Oficjalną nazwę Karpacz utworzyli miłośnicy gór, pochodzący z okolic Krakowa i Zakopanego, którzy, urzeczeni pięknem okolicy, chętnie się tu osiedlali. 1960 roku Karpacz oficjalnie otrzymał prawa miejskie.

Share

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *